We schrijven 29 maart 2018 en dus is het alweer 5 maanden geleden dat ik met die gekke bacterie in het ziekenhuis lag en dus net zo lang geleden dat ik m'n laatste blog schreef. In de tussentijd is er natuurlijk weer het nodige gebeurd in m'n leventje.
Van eerste tot laatste keren, nieuwe mensen ontmoeten, oude liefdes ontmoeten (laat ik niet overdrijven, het ging maar om 1), m'n 45e verjaardag, concerten, etentjes.
Ohja, er was ook nog iets met chemo....
Laat ik daar mee beginnen. Op 4 januari stroomde er voor de (derde) laatste keer een stoot chemisch afval m'n lichaam binnen. De bedoeling was om daarna zo lang mogelijk aan de immuuntherapie te gaan. Persoonlijk had ik er niet zoveel vertrouwen in (is een tè lang verhaal waarom), maar m'n oncoloog wèl, dus dan proberen we dat hè? Voor 5 april stond een CT-scan op de rol. Maar halverwege februari voelde ik weer het eea in m'n buik. Anderhalve maand wilde ik dus niet wachten. Gelukkig kon de scan naar voren gehaald worden en werden mijn vermoedens bevestigd: de cellen waren weer gaan groeien... *veel scheldwoorden*
Ik had twee opties: niks doen òf weer aan de chemo. En zo zat ik 15 maart (voor de vierde eerste keer) weer aan het infuus. Aangezien mijn lichaam voor mijn gevoel al 36.000 chemokuren heeft moeten ondergaan, had ik er nu wat meer moeite mee. De week na 15 maart lag ik dan ook het liefst horizontaal een beetje doelloos voor me uit te staren. Gelukkig nog steeds niet misselijk, maar eetlust had ik ook niet en soms moest ik gewoon kokhalzen door de stress en het idee dat die vieze meuk weer in m'n lichaam zat. Tsja, dan gaat er wel eens een slok water of een andere substantie retour. Zo lang het geen emmers vol zijn, is er niks aan de hand.
Eind vorig jaar had ik ergens een oproep gezien voor nieuwe "kandidaten" voor het tv programma "De reis van je leven" van Johnny de Mol. Hierin gaat Johnny met iemand die ongeneeslijk ziek is op reis samen met een aantal goede vrienden van de patiënt. Doel van de reis is om oa mooie herinneringen op te halen, nieuwe te maken en de patiënt de mogelijkheid te bieden om de vrienden te laten weten wat zij betekenen voor de patiënt.
Deze oproep heeft ongeveer een weekend door m'n hoofd gespeeld en op maandag was de mail verstuurd. Na een paar dagen kreeg ik een reactie: ze wilden graag kennis met me maken. En zo zat ik op een regenachtige dag in november in m'n eigen huiskamer te kletsen met iemand van zijn redactie over mijn leven, mijn ziekte en over die vrienden die ik graag mee wilde nemen. Ik zag me al helemaal gaan met z'n allen! Maar helaas.... ik denk dat m'n tanden niet recht genoeg stonden ofzo, want ik werd niet uitgekozen... Anders had ik in februari samen met Jantje, Pietje en Klaasje op een tropisch eiland gezeten. Of op Antarctica wellicht...
Dan maar zelf weer de hort op. De plannetjes zijn er.
Zo zat ik afgelopen weekend (het is inmiddels vrijdag 6 april) oa op de Oude Kwaremont en De Muur in België. Gaat er al bij iemand een associatief belletje rinkelen??
Voor de niet-fietsers: dit zijn dè leuke klimmetjes in de Ronde van Vlaanderen (RvV). Hèt wielerspectakel van België die iedere fietsliefhebber wel op z'n lijstje heeft staan. Wees gerust, deze jonge godin verpakt in een omalichaam stond niet op de pedalen hoor! Samen met Petra was ik mee voor de gezelligheid en het soigneren. En ook dat was een hele belevenis! Op een gegeven moment zat er een Fransman in onze auto en stond er een Franse fiets op het dak. Meneer had panne met z'n voorwiel. En die had één van z'n maten meegenomen naar de eerstvolgende stop zo'n 5 kilometer verderop. Het is maar wat je handig vindt... Anyway: op zo'n moment is het fijn als je je talen spreekt. Ik kwam niet verder dan "je ne parle pas francais", maar Petra hield hele verhalen!
We hebben de beste man weer keurig herenigd met z'n voorwiel. Ach, die service verlenen we gewoon. Doen we niet moeilijk over. Fietsers onder elkaar hè? Fijn volk! ;-)
Ondertussen zijn we bijna een week verder na de RvV en heb ik gisteren m'n tweede shot van deze reeks gehad. "Gelukkig" moet ik me nu om de drie weken melden en niet elke week. Dit is ook weer een heel ander goedje. Elke week die troep zou ik niet trekken. Nadat ik de vorige keer een week in bed heb gelegen en zo'n 5 kilo ben afgevallen, heb ik nu een soort pep-pilletjes (wees gerust, geen drugs) van de doc gekregen om dat tegen te gaan. Ben benieuwd!
Een bestelling bij de bakker voor elke keer twee tompoucen hebben we deze keer niet gedaan. Al hoe lekker ze ook waren. Na een half jaar lang elke week (!) een tompouce, ben je dat op een gegeven moment wel een beetje zat. Iets anders "verwennerigs" hebben we nog niet bedacht. Suggesties zijn uiteraard welkom!
Afgelopen januari werd ik op de 22e 45 jaar. Ik vind dat een hele leeftijd! En aangezien het de vraag is of er ooit een Sarah in onze tuin zal staan (zal sowieso lastig worden zonder tuin), hadden we op 21 januari de hut vol met allemaal leuke, lieve en mooie mensen die me kwamen feliciteren.
Had ik al eens gezegd dat ik alleen maar héle fijne mensen om me heen heb?! (ik had er dan ook een zware kluif aan om maar drie mensen uit te kiezen voor mijn eventuele trip met Johnny...)
Zo nam iemand het initiatief om een groot (!) gezamenlijk cadeau te geven. Ge-wel-dig!!!
Ondanks dat ik iedereen aangegeven had niks voor m'n verjaardag te willen, zag ik de bui een beetje hangen dat men toch met allerlei waardebonnen aan kwam zetten en ik stress zou hebben die nog voor een bepaalde datum op te moeten maken.
Maar nu ben ik verwend (en Bas heeft daarbij ook geluk) met een lang weekend logeren bij Erfgoedlogies (B&B's in bijzondere panden -> pastories, fabrieken, kastelen, enz. In Europa!) plùs zakgeld. Want er moet natuurlijk ook gegeten worden. Ik wist niet wat ik zag! Een datum is inmiddels geprikt, nu nog een locatie. Maar ik wil overàl heen en kan niet kiezen uit 150 locaties... Wat een fijn luxeprobleem!
Mezelf heb ik ook iets cadeau gedaan voor m'n verjaardag. Op m'n 45e gewoon aan de tattoo.
Een tijdje terug kwam ik een mooie tekst tegen die maar in m'n hoofd bleef hangen. En nu staat ie op m'n onderarm als reminder en als eventuele "gespreksaanleider" (is dat een woord??).
Op 18 januari gezet door mijn oud-collega en vriendinnetje Elise. Juist dat laatste maakt het ook weer bijzonder en leuk (vind ik).
En als je de betekenis wilt weten: Google is je beste vriend! ;-)
De laatste twee maanden van 2017 en de eerste twee van dit jaar deed ik 2x per week onder begeleiding oncologische fysiotherapie (eigenlijk een soort fitness maar dan gericht op het opbouwen van conditie en spierversteviging; en dit alles is een rustig tempo). Uit ervaring wist ik dat dat goed voor me was. En dat was het ook, maar omdat ik dacht op 4 januari weer eens klaar te zijn met chemo, vond ik het wel welletjes en moest ik zelf maar weer eens iets ondernemen. Niet wetende dat ik 15 maart weer een chemotraject in zou gaan...
In overleg met de fysiotherapeut heeft ze me in contact gebracht met iemand van de gemeente Utrecht die alle sportactiviteiten in de gemeente kent. Zo staat er op hun website (Harten voor Sport) dat zij Utrechters helpen bij het vinden, beoefenen of organiseren van een sport of beweegactiviteit.
Els stelde oa voor om een sportmaatje voor me te zoeken die met mij gaat wandelen of fietsen. Dat leek me wel wat. Dus hopelijk binnenkort die wandelschoenen weer aan en gaan met die banaan.
Ben benieuwd! Wordt vervolgd.
Van eerste tot laatste keren, nieuwe mensen ontmoeten, oude liefdes ontmoeten (laat ik niet overdrijven, het ging maar om 1), m'n 45e verjaardag, concerten, etentjes.
Ohja, er was ook nog iets met chemo....
Laat ik daar mee beginnen. Op 4 januari stroomde er voor de (derde) laatste keer een stoot chemisch afval m'n lichaam binnen. De bedoeling was om daarna zo lang mogelijk aan de immuuntherapie te gaan. Persoonlijk had ik er niet zoveel vertrouwen in (is een tè lang verhaal waarom), maar m'n oncoloog wèl, dus dan proberen we dat hè? Voor 5 april stond een CT-scan op de rol. Maar halverwege februari voelde ik weer het eea in m'n buik. Anderhalve maand wilde ik dus niet wachten. Gelukkig kon de scan naar voren gehaald worden en werden mijn vermoedens bevestigd: de cellen waren weer gaan groeien... *veel scheldwoorden*
Ik had twee opties: niks doen òf weer aan de chemo. En zo zat ik 15 maart (voor de vierde eerste keer) weer aan het infuus. Aangezien mijn lichaam voor mijn gevoel al 36.000 chemokuren heeft moeten ondergaan, had ik er nu wat meer moeite mee. De week na 15 maart lag ik dan ook het liefst horizontaal een beetje doelloos voor me uit te staren. Gelukkig nog steeds niet misselijk, maar eetlust had ik ook niet en soms moest ik gewoon kokhalzen door de stress en het idee dat die vieze meuk weer in m'n lichaam zat. Tsja, dan gaat er wel eens een slok water of een andere substantie retour. Zo lang het geen emmers vol zijn, is er niks aan de hand.
Eind vorig jaar had ik ergens een oproep gezien voor nieuwe "kandidaten" voor het tv programma "De reis van je leven" van Johnny de Mol. Hierin gaat Johnny met iemand die ongeneeslijk ziek is op reis samen met een aantal goede vrienden van de patiënt. Doel van de reis is om oa mooie herinneringen op te halen, nieuwe te maken en de patiënt de mogelijkheid te bieden om de vrienden te laten weten wat zij betekenen voor de patiënt.
Deze oproep heeft ongeveer een weekend door m'n hoofd gespeeld en op maandag was de mail verstuurd. Na een paar dagen kreeg ik een reactie: ze wilden graag kennis met me maken. En zo zat ik op een regenachtige dag in november in m'n eigen huiskamer te kletsen met iemand van zijn redactie over mijn leven, mijn ziekte en over die vrienden die ik graag mee wilde nemen. Ik zag me al helemaal gaan met z'n allen! Maar helaas.... ik denk dat m'n tanden niet recht genoeg stonden ofzo, want ik werd niet uitgekozen... Anders had ik in februari samen met Jantje, Pietje en Klaasje op een tropisch eiland gezeten. Of op Antarctica wellicht...
Dan maar zelf weer de hort op. De plannetjes zijn er.
Zo zat ik afgelopen weekend (het is inmiddels vrijdag 6 april) oa op de Oude Kwaremont en De Muur in België. Gaat er al bij iemand een associatief belletje rinkelen??
Voor de niet-fietsers: dit zijn dè leuke klimmetjes in de Ronde van Vlaanderen (RvV). Hèt wielerspectakel van België die iedere fietsliefhebber wel op z'n lijstje heeft staan. Wees gerust, deze jonge godin verpakt in een omalichaam stond niet op de pedalen hoor! Samen met Petra was ik mee voor de gezelligheid en het soigneren. En ook dat was een hele belevenis! Op een gegeven moment zat er een Fransman in onze auto en stond er een Franse fiets op het dak. Meneer had panne met z'n voorwiel. En die had één van z'n maten meegenomen naar de eerstvolgende stop zo'n 5 kilometer verderop. Het is maar wat je handig vindt... Anyway: op zo'n moment is het fijn als je je talen spreekt. Ik kwam niet verder dan "je ne parle pas francais", maar Petra hield hele verhalen!
We hebben de beste man weer keurig herenigd met z'n voorwiel. Ach, die service verlenen we gewoon. Doen we niet moeilijk over. Fietsers onder elkaar hè? Fijn volk! ;-)
Ondertussen zijn we bijna een week verder na de RvV en heb ik gisteren m'n tweede shot van deze reeks gehad. "Gelukkig" moet ik me nu om de drie weken melden en niet elke week. Dit is ook weer een heel ander goedje. Elke week die troep zou ik niet trekken. Nadat ik de vorige keer een week in bed heb gelegen en zo'n 5 kilo ben afgevallen, heb ik nu een soort pep-pilletjes (wees gerust, geen drugs) van de doc gekregen om dat tegen te gaan. Ben benieuwd!
Een bestelling bij de bakker voor elke keer twee tompoucen hebben we deze keer niet gedaan. Al hoe lekker ze ook waren. Na een half jaar lang elke week (!) een tompouce, ben je dat op een gegeven moment wel een beetje zat. Iets anders "verwennerigs" hebben we nog niet bedacht. Suggesties zijn uiteraard welkom!
Afgelopen januari werd ik op de 22e 45 jaar. Ik vind dat een hele leeftijd! En aangezien het de vraag is of er ooit een Sarah in onze tuin zal staan (zal sowieso lastig worden zonder tuin), hadden we op 21 januari de hut vol met allemaal leuke, lieve en mooie mensen die me kwamen feliciteren.
Had ik al eens gezegd dat ik alleen maar héle fijne mensen om me heen heb?! (ik had er dan ook een zware kluif aan om maar drie mensen uit te kiezen voor mijn eventuele trip met Johnny...)
Zo nam iemand het initiatief om een groot (!) gezamenlijk cadeau te geven. Ge-wel-dig!!!
Ondanks dat ik iedereen aangegeven had niks voor m'n verjaardag te willen, zag ik de bui een beetje hangen dat men toch met allerlei waardebonnen aan kwam zetten en ik stress zou hebben die nog voor een bepaalde datum op te moeten maken.
Maar nu ben ik verwend (en Bas heeft daarbij ook geluk) met een lang weekend logeren bij Erfgoedlogies (B&B's in bijzondere panden -> pastories, fabrieken, kastelen, enz. In Europa!) plùs zakgeld. Want er moet natuurlijk ook gegeten worden. Ik wist niet wat ik zag! Een datum is inmiddels geprikt, nu nog een locatie. Maar ik wil overàl heen en kan niet kiezen uit 150 locaties... Wat een fijn luxeprobleem!
Mezelf heb ik ook iets cadeau gedaan voor m'n verjaardag. Op m'n 45e gewoon aan de tattoo.
Een tijdje terug kwam ik een mooie tekst tegen die maar in m'n hoofd bleef hangen. En nu staat ie op m'n onderarm als reminder en als eventuele "gespreksaanleider" (is dat een woord??).
Op 18 januari gezet door mijn oud-collega en vriendinnetje Elise. Juist dat laatste maakt het ook weer bijzonder en leuk (vind ik).
En als je de betekenis wilt weten: Google is je beste vriend! ;-)
De laatste twee maanden van 2017 en de eerste twee van dit jaar deed ik 2x per week onder begeleiding oncologische fysiotherapie (eigenlijk een soort fitness maar dan gericht op het opbouwen van conditie en spierversteviging; en dit alles is een rustig tempo). Uit ervaring wist ik dat dat goed voor me was. En dat was het ook, maar omdat ik dacht op 4 januari weer eens klaar te zijn met chemo, vond ik het wel welletjes en moest ik zelf maar weer eens iets ondernemen. Niet wetende dat ik 15 maart weer een chemotraject in zou gaan...
In overleg met de fysiotherapeut heeft ze me in contact gebracht met iemand van de gemeente Utrecht die alle sportactiviteiten in de gemeente kent. Zo staat er op hun website (Harten voor Sport) dat zij Utrechters helpen bij het vinden, beoefenen of organiseren van een sport of beweegactiviteit.
Els stelde oa voor om een sportmaatje voor me te zoeken die met mij gaat wandelen of fietsen. Dat leek me wel wat. Dus hopelijk binnenkort die wandelschoenen weer aan en gaan met die banaan.
Ben benieuwd! Wordt vervolgd.
Lieve Nynke....wat een verhaal. Wel mooi vanuit je hart geschreven en ook de humor ontbreekt niet (gelukkig)...inmiddels ken ik je verhalen en geniet ik van de mooie plekjes tijdens onze wandelingen. We kletsen wat af em de kilometers (net als de tijd) vliegt voorbij. Ik hoop nog vele keren dit met je te doen!! Warme deelgroet...je wandelmaatje x
BeantwoordenVerwijderen