Vliegen en meer

Goed. Ik had dus dat voornemen om te gaan bloggen. Je hoeft geen hogere wiskunde gestudeerd te hebben om te kunnen zien dat het tot nu toe maar bij 1 blog is gebleven. Gelukkig houden jullie je een beetje koest en voel ik van jullie uit totaal geen druk om wat letters de ether in te knallen. Dank daarvoor!

Vandaag is het ongeveer een maand nadat de arts mij verteld heeft dat die stoot pillen bij mij niets doen. Nu wist ik al langer dat ik niet meer beter word, maar als zo'n arts je dat nog een keer vertelt op een artsenmanier, weet je dat het einde naar voren geschoven wordt.
Daar heb ik nu zo'n vier weken over na kunnen denken en dat is een vreemd besef. Helemaal omdat ik me nu gewoon goed voel, ik alles wel zo'n beetje kan doen en laten wat ik wil en buiten (bijna) elke dag de zon schijnt!
Inmiddels heb ik alweer drie chemokuren gekregen (ik hang de komende maanden elke donderdag aan het infuus) en heb ik alweer het één en ander beleefd. Ik heb het idee dat zolang ik aan de chemo zit, ik leef. Dat klinkt gek hè? Maar dan word ik in ieder geval behandeld. Wat er na deze chemosessies (ik denk 6 maanden in totaal) gebeurt, weet ik niet. En daar vrees ik een beetje voor. Toch ga ik dat nu nog niet aan de arts vragen. Hoe kan je nou antwoord geven op een vraag wat er over een half jaar gebeurt?! Inmiddels heb ik geleerd een soort van bij de dag te leven en me niet elke keer af te vragen wat er gebeurt bij "wat als" en "als dan". Verspilde moeite, verspilde energie. Zonde! Het loopt altijd anders dan je denkt!

Uiteraard heb ik me de afgelopen vier weken ook nog met leuke dingen bezig gehouden. Zo fietsten m'n moeder (75 jaar!) en ik zes dagen door Friesland en sliepen we bij particulieren die aangesloten waren bij Stichting Vrienden op de Fiets. Wat een fantastisch concept! Wat hebben we leuke mensen ontmoet en bijzondere verhalen gedeeld! Grappig genoeg logeerden we in deze dagen op drie adressen waar (voormalige) leraren woonden. Blijkbaar moet je een bepaald type mens zijn om mee te doen aan dit concept.
Even was ik deze dagen niet ziek. Wat niet wegneemt dat ik er al fietsend toch aardig mee bezig was. M'n moeder was zo lief om mij alle ruimte te geven het er wel of niet over te hebben. Zij heeft het onderwerp nooit aangesneden. Ik vind dat knap!
Toen we twee jaar geleden samen een week in Drenthe fietsten, viel het afscheid van elkaar ons beide zwaar. Ook toen hadden we een bijzondere week beleefd. M'n moeder zei later dat ze toen het gevoel had dat ons iets naars te wachten stond. En wat bleek, door een "gekkigheidje" van mijn kant hebben we onze fietsvakantie een jaar uit moeten stellen.... Het zal niemand verbazen dat er bij het afscheid deze keer nóg dikkere tranen en tuiten waren. Maar volgend jaar gaan we weer! Ik heb de bandjes al opgepompt! :-)

Door mijn ziekte heb ik kennis gemaakt met Stichting Olijf (een stichting die de belangen behartigt van vrouwen met gynaecologische kanker). Vorig jaar verscheen op hun website een oproep om mee te doen aan hun nieuwe campagne. Nou, voor iemand die graag allemaal dingen wil beleven was een positieve reactie zo geplaatst.
Vorig weekend was de "fotoshoot". Ik plaats dit tussen aanhalingstekens omdat de shoot op zich niet veel voorstelde. De bedoeling was om mij in het middelpunt van allerlei bewegende mensen te plaatsen. Ik moest stil staan in de zogenaamde Olijf-houding (handen gekruist voor de onderbuik). Mij leek het leuk om voor die bewegende mensen fietsers te gebruiken van onze eigen stam"kroeg": de Maximus Brouwerij in Leidsche Rijn. Elke zondagochtend hèt verzamelpunt voor alle fietsliefhebbers uit de omgeving. Een paar vrijwiligers waren dan ook zo gevonden. Na, voor mijn gevoel, zo'n 10 foto's was fotograaf Wim al tevreden!
Al eerder had ik een uur aan de telefoon gehangen met Karin die mijn afgelopen twee jaar moest verwoorden in 1,5 A4-tje. Ga er maar aanstaan...
Toch kwam het mij o zo bekende verhaal, dat nu zwart op wit stond, behoorlijk bij me binnen. Best raar om te merken. Het zal ook raar zijn om mijn verhaal straks op de site te zien staan. Maarja, als niemand het doet...

Afgelopen zondag had ik een heuse feestdag. Laten we zeggen dat het een cadeautje was. Ondanks het feit dat het draaide om het cadeautje dat ik Bas vorig jaar op zijn verjaardag gaf. Namelijk een vlucht in een zweefvliegtuig. Wat was het een fantastische dag om te zweefvliegen! Goed temperatuurtje en bijna onbewolkt! Naar mijn idee ideaal.
We gingen beide vliegen, maar ik mocht als eerste. Het opstijgen met de lier vond ik achteraf gezien nog het indrukwekkendst, want als de lier loslaat heb je het gevoel dat je over een heuveltje gaat. Voor mijn angstige "oeh's" en "aah's" heb ik me maar even verontschuldigd. Piloot Erik kon er wel om lachen en stelde me gerust. Daarna kon het grote genieten beginnen. Erik was na zo'n 800 vluchten een kei in het vinden van thermiek. En zo zweefden we dik een half uur in de lucht als een vogel. Ik had verwacht dat het boven muisstil zou zijn, maar dat was niet zo. Toch was het erg rustgevend en ontspannend. Het zou zo een hobby van me kunnen worden. Ik vond het súper!! Wat een ervaring en wat een uitzichten!! Een cadeautje vond ik het.
Bas was uiteindelijk een mindere geluksvogel. Hij zweefde maar een kwartier boven de natuur van Dalfsen. Tsja, dan moeten we nog maar een keer hè? Of heeft iemand nog een ander leuk idee? De helikopter, luchtballon en het watervliegtuig kunnen we al afstrepen. Misschien een onderzeeër? Zou dat ergens kunnen??

Gelukkig is het dus (nog) niet allemaal kommer en kwel wat de klok slaat. Helaas is het Monster wel altijd bij me als ik naar bed ga en als ik opsta. Ja, en ook als ik boodschappen doe en ik aangesproken word door een jongen die me een abonnement aan wil "smeren" voor een krant. Hoe wimpel ik dat netjes af zonder hem te shockeren met het feit dat ik ongeneeslijk ziek ben? Wat heeft een tweejarig abonnement dan voor zin? Pas als je er op zo'n manier mee geconfronteerd wordt, ga je over zulke dingen nadenken. En wat als straks het abonnement van m'n telefoon afloopt? Misschien moet ik het motto "ach, dat zien we dan wel weer" erin houden. Zo heb ik de afgelopen twee jaar ook geleefd en dat is best te doen. Let's take it step by step.