Champagne, tompoucen, nagels, kiezen en meer!
27 september 2017
Afgelopen donderdag kreeg mijn chemobuurvouw haar vijfde en één na laatste chemo. Ze was helemaal opgetogen. Uiteraard! Nog 1 te gaan en dan hup, verder met leven en opkrabbelen met die hap! Ze vroeg aan mij hoeveelste chemo het voor mij was. Eerlijk gezegd ben ik de tel een beetje kwijt. Ondertussen heb ik het opgezocht en krijg ik morgen m'n 27e chemo. Jemig. Mijn Kanjerketting zou al aardig vol zijn geweest. Helemaal als ik alle onderzoeken, scans, haarverlies, de operatie en andere "verdiensten" meereken. Een kleurrijke boel!
Gelukkig "troost" ik mezelf elke week met een ander kleurrijk geheel. M'n lievelings! We hebben sinds het begin van deze chemoreeks bij de bakker elke week twee tompoucen besteld (had ik eigenlijk al verteld dat Bas èlke donderdag met me meegaat?? Kanjer hè?!). Dus elke week vanuit het ziekenhuis haasten we ons naar de bakker en peuzelen we samen onder het genot van een bakje (daar is ie weer Helena!) koffie een overheerlijke tompouce op! De bakker heeft vast geen idee. Maar als ie er naar vraagt, vertel ik hem uiteraard de reden.
De afgelopen week heb ik al lezend horizontaal op de bank doorgebracht. Het boek "Rouw op mijn dak" van Martin Los had me in z'n greep. Deze man (tevens voormalig predikant, priester en nu pastoor) verloor z'n volwassen dochter Rosa binnen en paar maanden aan longkanker.
Met Rosa had ik al eerder kennis gemaakt door het programma "Mijn laatste keer" van Lucille Werner. Een bijzonder kind. Dat vond ik toen al.
Het boek was een herkenning in veel opzichten. Af en toe vloeide er een traan over m'n wang, maar wat me het meeste aangreep was de onvoorwaardelijke liefde die ik voelde in dit gezin. En dat deed m'n hartje gloeien!
En ook dàt bracht veel herkenning en herinneringen met zich mee. Ik ben een soortgelijke lucky basterd en opgegroeid in een fijn gezin waar veel liefde was (en is!) en waar mijn zus en ik alle ruimte kregen om onze grenzen te verkennen. Gek genoeg heb ik laatst van m'n zus begrepen dat zij dat toch anders ervaren heeft.
Anyway, tot voor twee jaar vond ik mezelf echt een zondagskind en was ik het er met mezelf wel over eens dat ik met niemand anders wilde ruilen. Tegenwoordig is dat gevoel een beetje veranderd en denk ik vaak: heeft iemand een donorbuik voor mij??
Eigenlijk zou ik nog veel meer over dat boek willen zeggen, maar het zelf lezen lijkt me beter. Iedereen haalt er natuurlijk zijn/haar eigen "belangrijke" dingen uit. Geef maar een gil als je het van me wil lenen!
Over een uurtje stap ik op de trein richting Haarlem deze keer. Met grote vriend E. heb ik de afspraak dat we in de laatste week van iedere maand samen champagne drinken. Een fijne traditie waar ik heel goed aan kan wennen! De 27e oktober is alweer gereserveerd!
Inmiddels is het 14 oktober en is er ondertussen alweer heel wat gebeurd. Van een val van de trap waarbij ik m'n teennagel zo bezeerd heb, dat deze nu los zit (en ik hem met "plakbandjes" bij elkaar houd) en hij en ik binnenkort afscheid van elkaar moeten nemen, tot een mini vakantie die met een dag verkort werd omdat ik last kreeg van een ontstoken kies....
Na heen en weer gebel met de tandarts en het ziekenhuis, kon ik gelukkig op woensdag 4 oktober bij de tandarts terecht. Die heeft me in eerste instantie verlost van de druk van de pus onder m'n tandvlees en regelde dat ik diezelfde middag nog bij de kaakchirurg in het ziekenhuis terecht kon. De kaakchirurg wilde echter niet in een ontstoken kaak poeren (met alle gevolgen van dien) dus die stuurde me met een antibioticakuur naar huis. Ondertussen stond natuurlijk wel de volgende dag weer de wekelijkse chemo gepland. Die hebben we in overleg met de oncoloog maar even laten schieten en eerlijk gezegd was ik daar niet heel rauwig om. Eventjes bijkomen! En m'n smaak weer even terug laten komen. Maar goed, wat heb je aan je smaak als je nauwelijks kunt kauwen met een dik wang en een zere kies??!
Ik was er vorige week wel even helemaal klaar mee!!
Gaan m'n vingernagels door de chemo òòk nog even een potje moeilijk lopen doen...! Eerst voelde het alsnog iemand met een hamer op al m'n 10 vingers had geslagen, nu zit er vocht onder en dat moet er onder vandaan. Dat gaat vanzelf, maar dat is best lastig. Plus het ziet er niet uit!
Straks hang ik alleen nog maar met plakbandjes aan elkaar, want die vingernagels ga ik ook nog wel een keer verliezen.
Daarnaast vallen m'n haren nu toch wel wat meer uit. Ik hoop dat de ijskap toch nog even z'n werk blijft doen zodat ik niet wéér helemaal kaal word. En als dat wèl gebeurt, dan zij dat zo. Dat is ook niet het einde van de wereld. Dan zet ik m'n pruik weer op en transformeer ik van een saaie grijze in een stunning rooie! 😊
Gelukkig staat er nòg een mini vakantie in de planning. Drie november vlieg ik naar Zuid Spanje om even lekker op te warmen in de zon. Altijd handig als je een vriendinnetje hebt die daar een huis met zwembad heeft! En ze gaat gelukkig nog mee ook. Hoe gezellig is dat?! Lekker met z'n tweeën.
Dus ondanks alle narigheid, zijn er ook weer genoeg leuke dingen te beleven! Iets met jezelf kietelen en slingers enzo...
27 september 2017
Afgelopen donderdag kreeg mijn chemobuurvouw haar vijfde en één na laatste chemo. Ze was helemaal opgetogen. Uiteraard! Nog 1 te gaan en dan hup, verder met leven en opkrabbelen met die hap! Ze vroeg aan mij hoeveelste chemo het voor mij was. Eerlijk gezegd ben ik de tel een beetje kwijt. Ondertussen heb ik het opgezocht en krijg ik morgen m'n 27e chemo. Jemig. Mijn Kanjerketting zou al aardig vol zijn geweest. Helemaal als ik alle onderzoeken, scans, haarverlies, de operatie en andere "verdiensten" meereken. Een kleurrijke boel!
Gelukkig "troost" ik mezelf elke week met een ander kleurrijk geheel. M'n lievelings! We hebben sinds het begin van deze chemoreeks bij de bakker elke week twee tompoucen besteld (had ik eigenlijk al verteld dat Bas èlke donderdag met me meegaat?? Kanjer hè?!). Dus elke week vanuit het ziekenhuis haasten we ons naar de bakker en peuzelen we samen onder het genot van een bakje (daar is ie weer Helena!) koffie een overheerlijke tompouce op! De bakker heeft vast geen idee. Maar als ie er naar vraagt, vertel ik hem uiteraard de reden.
De afgelopen week heb ik al lezend horizontaal op de bank doorgebracht. Het boek "Rouw op mijn dak" van Martin Los had me in z'n greep. Deze man (tevens voormalig predikant, priester en nu pastoor) verloor z'n volwassen dochter Rosa binnen en paar maanden aan longkanker.
Met Rosa had ik al eerder kennis gemaakt door het programma "Mijn laatste keer" van Lucille Werner. Een bijzonder kind. Dat vond ik toen al.
Het boek was een herkenning in veel opzichten. Af en toe vloeide er een traan over m'n wang, maar wat me het meeste aangreep was de onvoorwaardelijke liefde die ik voelde in dit gezin. En dat deed m'n hartje gloeien!
En ook dàt bracht veel herkenning en herinneringen met zich mee. Ik ben een soortgelijke lucky basterd en opgegroeid in een fijn gezin waar veel liefde was (en is!) en waar mijn zus en ik alle ruimte kregen om onze grenzen te verkennen. Gek genoeg heb ik laatst van m'n zus begrepen dat zij dat toch anders ervaren heeft.
Anyway, tot voor twee jaar vond ik mezelf echt een zondagskind en was ik het er met mezelf wel over eens dat ik met niemand anders wilde ruilen. Tegenwoordig is dat gevoel een beetje veranderd en denk ik vaak: heeft iemand een donorbuik voor mij??
Eigenlijk zou ik nog veel meer over dat boek willen zeggen, maar het zelf lezen lijkt me beter. Iedereen haalt er natuurlijk zijn/haar eigen "belangrijke" dingen uit. Geef maar een gil als je het van me wil lenen!
Over een uurtje stap ik op de trein richting Haarlem deze keer. Met grote vriend E. heb ik de afspraak dat we in de laatste week van iedere maand samen champagne drinken. Een fijne traditie waar ik heel goed aan kan wennen! De 27e oktober is alweer gereserveerd!
Inmiddels is het 14 oktober en is er ondertussen alweer heel wat gebeurd. Van een val van de trap waarbij ik m'n teennagel zo bezeerd heb, dat deze nu los zit (en ik hem met "plakbandjes" bij elkaar houd) en hij en ik binnenkort afscheid van elkaar moeten nemen, tot een mini vakantie die met een dag verkort werd omdat ik last kreeg van een ontstoken kies....
Na heen en weer gebel met de tandarts en het ziekenhuis, kon ik gelukkig op woensdag 4 oktober bij de tandarts terecht. Die heeft me in eerste instantie verlost van de druk van de pus onder m'n tandvlees en regelde dat ik diezelfde middag nog bij de kaakchirurg in het ziekenhuis terecht kon. De kaakchirurg wilde echter niet in een ontstoken kaak poeren (met alle gevolgen van dien) dus die stuurde me met een antibioticakuur naar huis. Ondertussen stond natuurlijk wel de volgende dag weer de wekelijkse chemo gepland. Die hebben we in overleg met de oncoloog maar even laten schieten en eerlijk gezegd was ik daar niet heel rauwig om. Eventjes bijkomen! En m'n smaak weer even terug laten komen. Maar goed, wat heb je aan je smaak als je nauwelijks kunt kauwen met een dik wang en een zere kies??!
Ik was er vorige week wel even helemaal klaar mee!!
Gaan m'n vingernagels door de chemo òòk nog even een potje moeilijk lopen doen...! Eerst voelde het alsnog iemand met een hamer op al m'n 10 vingers had geslagen, nu zit er vocht onder en dat moet er onder vandaan. Dat gaat vanzelf, maar dat is best lastig. Plus het ziet er niet uit!
Straks hang ik alleen nog maar met plakbandjes aan elkaar, want die vingernagels ga ik ook nog wel een keer verliezen.
Daarnaast vallen m'n haren nu toch wel wat meer uit. Ik hoop dat de ijskap toch nog even z'n werk blijft doen zodat ik niet wéér helemaal kaal word. En als dat wèl gebeurt, dan zij dat zo. Dat is ook niet het einde van de wereld. Dan zet ik m'n pruik weer op en transformeer ik van een saaie grijze in een stunning rooie! 😊
Gelukkig staat er nòg een mini vakantie in de planning. Drie november vlieg ik naar Zuid Spanje om even lekker op te warmen in de zon. Altijd handig als je een vriendinnetje hebt die daar een huis met zwembad heeft! En ze gaat gelukkig nog mee ook. Hoe gezellig is dat?! Lekker met z'n tweeën.
Dus ondanks alle narigheid, zijn er ook weer genoeg leuke dingen te beleven! Iets met jezelf kietelen en slingers enzo...
Reacties
Een reactie posten