Doorgaan naar hoofdcontent
Champagne, tompoucen, nagels, kiezen en meer!

27 september 2017

Afgelopen donderdag kreeg mijn chemobuurvouw haar vijfde en één na laatste chemo. Ze was helemaal opgetogen. Uiteraard! Nog 1 te gaan en dan hup, verder met leven en opkrabbelen met die hap! Ze vroeg aan mij hoeveelste chemo het voor mij was. Eerlijk gezegd ben ik de tel een beetje kwijt. Ondertussen heb ik het opgezocht en krijg ik morgen m'n 27e chemo. Jemig. Mijn Kanjerketting zou al aardig vol zijn geweest. Helemaal als ik alle onderzoeken, scans, haarverlies, de operatie en andere "verdiensten" meereken. Een kleurrijke boel!
Gelukkig "troost" ik mezelf elke week met een ander kleurrijk geheel. M'n lievelings! We hebben sinds het begin van deze chemoreeks bij de bakker elke week twee tompoucen besteld (had ik eigenlijk al verteld dat Bas èlke donderdag met me meegaat?? Kanjer hè?!). Dus elke week vanuit het ziekenhuis haasten we ons naar de bakker en peuzelen we samen onder het genot van een bakje (daar is ie weer Helena!) koffie een overheerlijke tompouce op! De bakker heeft vast geen idee. Maar als ie er naar vraagt, vertel ik hem uiteraard de reden.

De afgelopen week heb ik al lezend horizontaal op de bank doorgebracht. Het boek "Rouw op mijn dak" van Martin Los had me in z'n greep. Deze man (tevens voormalig predikant, priester en nu pastoor) verloor z'n volwassen dochter Rosa binnen en paar maanden aan longkanker.
Met Rosa had ik al eerder kennis gemaakt door het programma "Mijn laatste keer" van Lucille Werner. Een bijzonder kind. Dat vond ik toen al.
Het boek was een herkenning in veel opzichten. Af en toe vloeide er een traan over m'n wang, maar wat me het meeste aangreep was de onvoorwaardelijke liefde die ik voelde in dit gezin. En dat deed m'n hartje gloeien!
En ook dàt bracht veel herkenning en herinneringen met zich mee. Ik ben een soortgelijke lucky basterd en opgegroeid in een fijn gezin waar veel liefde was (en is!) en waar mijn zus en ik alle ruimte kregen om onze grenzen te verkennen. Gek genoeg heb ik laatst van m'n zus begrepen dat zij dat toch anders ervaren heeft.
Anyway, tot voor twee jaar vond ik mezelf echt een zondagskind en was ik het er met mezelf wel over eens dat ik met niemand anders wilde ruilen. Tegenwoordig is dat gevoel een beetje veranderd en denk ik vaak: heeft iemand een donorbuik voor mij??

Eigenlijk zou ik nog veel meer over dat boek willen zeggen, maar het zelf lezen lijkt me beter. Iedereen haalt er natuurlijk zijn/haar eigen "belangrijke" dingen uit. Geef maar een gil als je het van me wil lenen!

Over een uurtje stap ik op de trein richting Haarlem deze keer. Met grote vriend E. heb ik de afspraak dat we in de laatste week van iedere maand samen champagne drinken. Een fijne traditie waar ik heel goed aan kan wennen! De 27e oktober is alweer gereserveerd!

Inmiddels is het 14 oktober en is er ondertussen alweer heel wat gebeurd. Van een val van de trap waarbij ik m'n teennagel zo bezeerd heb, dat deze nu los zit (en ik hem met "plakbandjes" bij elkaar houd) en hij en ik binnenkort afscheid van elkaar moeten nemen, tot een mini vakantie die met een dag verkort werd omdat ik last kreeg van een ontstoken kies....
Na heen en weer gebel met de tandarts en het ziekenhuis, kon ik gelukkig op woensdag 4 oktober bij de tandarts terecht. Die heeft me in eerste instantie verlost van de druk van de pus onder m'n tandvlees en regelde dat ik diezelfde middag nog bij de kaakchirurg in het ziekenhuis terecht kon. De kaakchirurg wilde echter niet in een ontstoken kaak poeren (met alle gevolgen van dien) dus die stuurde me met een antibioticakuur naar huis. Ondertussen stond natuurlijk wel de volgende dag weer de wekelijkse chemo gepland. Die hebben we in overleg met de oncoloog maar even laten schieten en eerlijk gezegd was ik daar niet heel rauwig om. Eventjes bijkomen! En m'n smaak weer even terug laten komen. Maar goed, wat heb je aan je smaak als je nauwelijks kunt kauwen met een dik wang en een zere kies??!
Ik was er vorige week wel even helemaal klaar mee!!

Gaan m'n vingernagels door de chemo òòk nog even een potje moeilijk lopen doen...! Eerst voelde het alsnog iemand met een hamer op al m'n 10 vingers had geslagen, nu zit er vocht onder en dat moet er onder vandaan. Dat gaat vanzelf, maar dat is best lastig. Plus het ziet er niet uit!
Straks hang ik alleen nog maar met plakbandjes aan elkaar, want die vingernagels ga ik ook nog wel een keer verliezen.
Daarnaast vallen m'n haren nu toch wel wat meer uit. Ik hoop dat de ijskap toch nog even z'n werk blijft doen zodat ik niet wéér helemaal kaal word. En als dat wèl gebeurt, dan zij dat zo. Dat is ook niet het einde van de wereld. Dan zet ik m'n pruik weer op en transformeer ik van een saaie grijze in een stunning rooie! 😊

Gelukkig staat er nòg een mini vakantie in de planning. Drie november vlieg ik naar Zuid Spanje om even lekker op te warmen in de zon. Altijd handig als je een vriendinnetje hebt die daar een huis met zwembad heeft! En ze gaat gelukkig nog mee ook. Hoe gezellig is dat?! Lekker met z'n tweeën.
Dus ondanks alle narigheid, zijn er ook weer genoeg leuke dingen te beleven! Iets met jezelf kietelen en slingers enzo...


 














Reacties

Populaire posts van deze blog

Laatste blog?/ verzoek

Ook nu is het weer lang geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Ik ben vooral bezig geweest met “Dum vivimus vivamus” (zie mijn vorige blog). Zo zijn Bas en ik een weekje in Zweden geweest met de auto. Kort daarna zijn we met een grote groep naar de Alpen geweest, waar veel fietsvrienden de Marmotte (wielertocht) hebben gereden en ik vooral lekker buiten heb genoten van het gezelschap en het heeeeeeerlijke weer. Ohja, ben ik en passant ook nog met een parapent de Alpe d'Huez naar beneden gekomen!  Ons laatste uitje was een weekendje op een Blokhutboot en wat heb ik daarvan genoten!  Na het weekendje Blokhutboot en de lading chemo ranja die ik kort daarvoor kreeg, is het opeens snel achteruit gegaan met me. Het vocht in mijn buik was al snel weer terug.    Dit moest ik dus laten verwijderen omdat ik er last van had. In het ziekenhuis zagen ze ook nog hoge ontstekingswaarden in m'n bloed. Daarom “mocht” ik een paar dagen blijven en weer eens aan de antibiotica. Al m

Dum vivimus vivamus

We schrijven 29 maart 2018 en dus is het alweer 5 maanden geleden dat ik met die gekke bacterie in het ziekenhuis lag en dus net zo lang geleden dat ik m'n laatste blog schreef. In de tussentijd is er natuurlijk weer het nodige gebeurd in m'n leventje. Van eerste tot laatste keren, nieuwe mensen ontmoeten, oude liefdes ontmoeten (laat ik niet overdrijven, het ging maar om 1), m'n 45e verjaardag, concerten, etentjes. Ohja, er was ook nog iets met chemo.... Laat ik daar mee beginnen. Op 4 januari stroomde er voor de (derde) laatste keer een stoot chemisch afval m'n lichaam binnen. De bedoeling was om daarna zo lang mogelijk aan de immuuntherapie te gaan. Persoonlijk had ik er niet zoveel vertrouwen in (is een tè lang verhaal waarom), maar m'n oncoloog wèl, dus dan proberen we dat hè? Voor 5 april stond een CT-scan op de rol. Maar halverwege februari voelde ik weer het eea in m'n buik. Anderhalve maand wilde ik dus niet wachten. Gelukkig kon de scan naar voren

In de malle molen van het leven

" zinin, “life is good”, #mooi, #hilarisch, “geweldige avond!”, #energie, #chill! En zo komen er dagelijks nog veel meer updates en termen langs die niets aan de verbeelding overlaten: wat is mijn leven toch leuk, inspirerend, spannend, romantisch, betekenisvol en/of sociaal." Zo begon ik mijn faceookberichtje op 18 september 2015. Om als volgt verder te gaan: " Vaak genoeg heb ik ook zulke updates geplaatst van mijn leuke leven. Want dat had ik. Echt!! En daar zit je dan: relatie net naar de knoppen, huisdier dood, klant kwijtgeraakt, proefwerk slecht gemaakt of een andere situatie die niet echt in bovengenoemde termen omschreven kan worden. Heeft de rest van de wereld dan écht zo’n leuk(er) leven? Het zit in de menselijke aard om onze mate van geluksgevoel te vergelijken met personen om ons heen. Als je collega’s het slecht doen, voel jij je met je magere plusje best goed. Als de relatie van je beste vriend(in) net over is, is jouw leven zo slecht nog niet. Socia